Zdecydowałam się na założenie tego bloga i pisanie tu o drobnicy. Mój bardziej prywatny blog został przeniesiony na WordPress na własny hosting, założyłam hasło i dostali je tylko zaufani znajomi. Jeśli kogoś pominęłam, a też chce – dajcie znać. :)

Jeszcze nie wiem w jaką stronę z tym wszystkim pójdę, zobaczy się. :)

Ostatnio wróciłam do jednej z moich pasji – czytania. W końcu przeczytałam “Niezwykłe podróże roślin” Stefano Mancuso – fajna i przyjemna lektura, a teraz czytam coś z “mojego” tematu, czyli “Kot Mali. Wspomnienia dziewczynki, która przetrwała Zagładę” Mali Kacenberg. Wybrałam tę książkę nie bez przyczyny – zaskoczyła mnie ilość negatywnych opinii i oskarżeń, że historia jest od góry do dołu zmyślona.

Pewne rzeczy można łatwo zweryfikować i każdy, kto umie używać Googli poradzi sobie z tym zadaniem, a co do autentyczności samej historii… No, sama nie wiem, ale zaraz rozwinę myśl.

Na LubimyCzytać widnieje ohydny (sorry, inaczej tego nie nazwę) komentarz jakiejś kobiety: Po kilkunastu stronach przestajesz wierzyć w słowa tej dziewczyny. Tak konfabuluje, wybiela swoje złe zachowania, koślawo się tłumaczy z samolubnej walki o życie, że książka staje się niestrawna. Przykro mi. Wiele o holokauście przeczytałam, jeszcze nigdy tak bez współczucia.

Wydaje mi się, że autorka komentarza wciąż jednak przeczytała na ten temat o wiele za mało, skoro nie rozumie, że z walki o życie w ekstremalnych warunkach i patologicznych czasach nie trzeba się tłumaczyć. Nie rozumie również, że nie ocenia się zachowania kogoś w sytuacjach, o których współczesnemu człowiekowi się nawet nie śniło. Bo tam nie obowiązywały nasze normy moralne i etyczne. Łatwo osądzać sprzed laptopa sącząc kawę, ale życie i historia nie są i nigdy nie były zero-jedynkowe.

Inny gość na pewnej grupie na FB spłakał się, że “ta dziewczyna to wygrała całą wojnę z tym swoim kotem” i “ta książka powinna stać obok Tatuażystów i Cilek” – to drugie zdanie uważam za uwłaczające i za przejaw niezłej ignorancji.

Od razu zaznaczę, że w przeciwieństwie do mnóstwa ludzi recenzujących online cokolwiek, ja nie należę do tych, którzy koniecznie muszą się do wszystkiego dowalić i wszystko skrytykować. No i niespecjalnie obchodzi mnie zdanie przypadkowych osób o tym, co akurat czytam – ale właśnie, jeśli temat dotyczy wojny, obozów i Holocaustu, to jestem trochę “drażliwa” kiedy widzę taki brak zrozumienia i ignorancję. Tak czy owak, w każdej książce chcę znaleźć głównie zalety – i w większości przypadków mi się to udaje.

Zwraca uwagę, że Mala, chociaż ma ledwie 12-13 lat, jest butna, zapalczywa i trudna do… pokonania, czym mi imponuje, bo nie ukrywam, że przypomina mi trochę młodą mnie. I pisze wprost, bez żadnych ogródek, że – na przykład – zostawiła 7-letnią kuzynkę na pastwę Niemców okłamując ją, że mama niedługo wróci (podczas gdy reszta rodziny zginęła) i uciekła z getta, że wolała ukrywać się w lesie i żebrać po wsiach o jedzenie zamiast opiekować się starym, schorowanym dziadkiem, że ukradła komuś (pewnie Polakom) pieniądze itp. – no i co, mam ją za to potępić, ja, która “pamięta opowiadania” i nie ma bladego pojęcia przez co ta młoda wtedy przeszła? A osądzający zachowanie Mali oczywiście dokładnie wiedzą, jak by się zachowali w takich sytuacjach i że wybraliby życie członka rodziny nad własne, prawda…? :) Oceniających boli też to, że często odwołuje się do Boga – mnie nie boli, a jestem radykalną ateistką.

A co do kota… No, sama nie wiem, ale lubię koty i podoba mi się ten wątek, bo jest w moim schizotypowym stylu. Podobno po zakończeniu wojny, kiedy Mala była już bezpieczna i w miarę dorosła, jej kotka zniknęła i więcej się nie pojawiła.

Warto też pamiętać o kwestiach psychologicznych, które są bardzo subiektywne, a ta młoda dziewczyna przeszła przez ogromne traumy, które ukształtowały ją na całe dorosłe życie. Mówię to jako człowiek, który w wieku 11 lat też oberwał ogromną traumą, której jednak “mimo wszystko” było daleko do ludobójstwa.

Dla mnie dobra książka, i ciekawa. Nie będę oceniać Mali ani jej zachowania, bo w pupie byłam i nic tam nie widziałam i w przeciwieństwie do komentujących na stronach, mam tego pełną świadomość. :)

Poza tym męczę też Diablo III, ale swoją opinię napiszę raczej na Szczurzym Gamingu. Przy okazji Diablo zaraz przypomina mi się fakt tych wszystkich dyskusji o wyglądzie postaci z gier – zwłaszcza kobiecych – i mam taką konkluzję, że większość ludzi (i kobiet i mężczyzn) ma jednak bardzo smutne życie, skoro ich to tak boli.

W Diablo gram mniszką, fizycznie będącą moim całkowitym przeciwieństwem – jest wysoka, szczupła i ma długie, jasne włosy. I… no jakoś nie mam z tym problemów, naprawdę. Może dlatego, że mam szczęśliwe i ułożone życie osobiste. :) Mam też towarzyszkę i z niej też jest fajna laska… Wybrałam ją zamiast wojownika-faceta, bo włada nie tylko bronią, ale i magią. No i moja postać z tą towarzyszką tworzy mocarny babski team, na który nie ma mocnych. :D I to jest mega i nie widzę w tym nic seksistowskiego. A że postacie są przerysowane? No taki urok gier fantasy, taka zawsze była ich konwencja, sorry. Przerysowane są i postacie kobiece, i męskie. Jakkolwiek, facetów płaczących o to, że w grach innego rodzaju postać kobieca wygląda bardziej jak zwykła kobieta jaką można zobaczyć na ulicy, niż jak super seksi lala, też mi szkoda.

Ludzie, gry to ROZRYWKA i jest ich tyle, że każdy znajdzie sobie coś, co będzie mu odpowiadać!

A, i jeszcze na koniec taki news z moich Discordów.

Youtuberka i artystka Kasia Babis, która jest autorką lubianych przeze mnie pasków komiksowych, odniosła się do bardzo tendencyjnego artykułu z najnowszego numeru “Polityki”. Artykuł jest o tym, że tera te młode to tylko chodzą na te terapie, głupot tam słuchają i przez to nie szanują starszych!

Kasia odnosi się do tematu rzeczowo i z humorem.

No i to tyle na dziś. :)